در عالم خیال...

         در دلتنگی هایم ٬ همیشه دلتنگم...

آهسته باز میگذرم از کوچه خیال

در نسیم یاد تو ....

در صبحدم این روز پائیزی

سر بزیرم و تاب نگاهم نیست

پای در جای پای تو می نهم

در عالم خیال ...!

انگار باز برگشته ام به آن روزهای دور

روزهای کودکی و دویدن ها و دور شدن های تو

گام های کوچکم نمیرسند به گام های بلند تو

قد تو سرو سهی ست و قد من

کوچک نهالی نحیف بزیر سایه بلند تو

باز می ایستی و آرام نگاهم میکنی به مهر

انگار که باز من و تو

برگشته ایم به ان روز های دور

دستی به کلاه خود میکشی و برمیداری ز سر

مو های جو گندمی ات نشانی از زمستانهای دور

باد پائیزی و رقص برگها

یک کوچه قدیمی و نقش خیال تو

من مانده ام که چگونه بی تو سر کنم

این روزهای نیمه بلند و دلتنگی نبودن های تو

یادم همیشه یاد تو را در یاد مانده است

یادت هنوز یاد مرا ز خاطر برده است

در روزگاری نه چندان دور و دراز

غریبه خواهم شد و محو از خیال تو

یادت بماند این "من" و این "کوچه" و این "خیال"

تا تنها نمانی و ملول در ملالت های من

یادت مرا دیر زمانیست که از یاد برده است

اما بدان...

که یاد من تو را نبرد هرگز ز یاد خویش

حالی خوشم در این هوای مه آلود

با یاد تو و نگاه های پر ز مهر تو

گاه میگریم از سر خیال

گاه می خندم از سر شوق وصال

گاه می نهم پلک بر روی هم و ...

گاه میدوزم چشم براه و مینشینم به انتظار

شاید که این انتظار و این روز های پر ملال

روزی رسد به پایان و رها شوم از عالم خیال

نیما / پائیز 88